Rozdział 10

         Mijały kolejne dni, a ja robiłam się coraz to większa i gorzej się czułam. Lekarze nie wiedzieli co jest tego powodem. Będąc w czwartym miesiącu całe dnie spędzałam w łóżku  i nie miałam na nic siły, co niepokoiło moich rodziców.




           Ostatniego dnia czerwca obudziłam się jak zwykle około jedenastej w południe i byłam głodna jak wilk. Podniosłam się  ostrożnie z posłania, umyłam, ubrałam i zeszłam na dół, gdzie słyszałam głosy moich staruszków.

-Dobry. Co na śniadanie, bo jesteśmy strasznie głodni. - zajęczałam żałośnie, wchodząc do jadalni, gdzie powitało mnie siedem par oczu. Zatrzymałam się w pół kroku na widok znajomych mi twarzy.
-Olena, Sonia, Karolina, Pawka, Wiktoria, co wy tu robicie? - zapytałam nadal będąc w szoku. Nie codziennie w domu mojego ojca spotykam rodzinę mężczyzny, który nawet ich nie poinformował, że żyje.
-Rose. Jak ty...urosłaś. - odezwała się po chwili milczenia matka Dymitra.
-A to mnie ostrzegała przed bliższymi kontaktami z morojami. Tak pozatym to szybko pocieszyła się po moim bracie, nie ma co. - wtrąciła się szybko Wiktoria, z dobrze wyczuwalnym jadem w głosie.
-Wiki! Zachowuj się młoda damo! - upomniała córkę  Olena.
-Czemu Rose miała by się pocieszać po Dymitrze? -zapytała moja mama, niczego nie świadoma.
-Jak to dlaczego? Mój brat nie żyje od ponad roku, a ona jest w ciąży od przynajmniej trzech miesięcy!
-Nie żyje? W takim razie czemu... -zaczęła moja mama, ale w tym momencie do pomieszczenia weszła Jewa.
-Zdravstvuyte, moi dorogiye , kak vy?
-Kolejny raz się nie nabiorę, mów proszę po angielsku żebym cię zrozumiała.
-Dla matki mojego prawnuka zrobię tą przyjemność. Źle wyglądasz dziewczyno, czy ty w ogóle coś jesz? Powinnam złoić waszej dwójce skórę za nie odzywanie się do starej babki. - rzuciła groźnie staruszka.
-O czym ty mówisz mamo?
- O nierozsądnej decyzji twojego syna, ja wiedziałam, że on za bardzo honorowy, ale nie powiadomić własnej rodziny, że się żyje to już głupota. Tak samo jak to, że gdybym nie miała przeczucia, nie dowiedzielibyśmy się o dziecku. Ściągaj tu natychmiast mojego wnuka Roza, nie ruszam się  stąd dopóki się z nim nie rozmówię. -powiedziała, demonstracyjnie siadając na krześle i zakładając ręce na piersiach.
-Z tym będzie problem, on jest w Stanach i nie zanosi się na to, by przyjechał w najbliższym czasie.- odpowiedziałam  spokojnie.
-Dzwoń do niego, tylko nie mów o nas. Czy ja muszę was młodych wszystkiego uczyć?
-Ja zadzwonię, a ty coś zjedz. -zaoferował Abe, po czym opuścił pomieszczenie.


---------------------------------------
* z j. rosyjskiego Witaj moja droga, jak się czujesz?